Ελπιδοφόρος παρέμβαση

Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013

του Άγγελου Στάγκου*

Η παρέμβαση των πέντε δημάρχων, της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, της Πάτρας, του Βόλου και των Ιωαννίνων, αποτελεί αντικειμενικά μια υγιή και ελπιδοφόρο ενέργεια στη διψασμένη για καινούργιες ιδέες και δυνάμεις, ελληνική πολιτική σκηνή. Το γεγονός ότι οι συγκεκριμένοι δήμαρχοι ψηφίστηκαν και δρουν ως ανεξάρτητοι από κόμματα βοηθάει την αξιοπιστία τους, όπως τη βοηθάει και η μέχρι τώρα ικανοποιητική θητεία στο αξίωμά τους, παρά το ότι αντιμετωπίζουν γενικά δύσκολες καταστάσεις στους δήμους τους.

Ιδιαίτερα ο κ. Καμίνης στο Δήμο Αθηναίων, αλλά και ο κ. Μπουτάρης στο Δήμο Θεσσαλονίκης, όπως και ο κ. Δημαράς στον Δήμο Πατρέων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το έργο των κ. Σκοτινιώτη και Φίλιου στους Δήμους Βόλου και Ιωαννίνων αντίστοιχα, είναι ευκολότερο.

Το πρώτο θετικό σημείο της παρέμβασης των πέντε δημάρχων είναι ότι ασκούν κριτική προς κάθε κατέυθυνση που επηρεάζει σήμερα τη λειτουργία και τις επιδόσεις της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στη χώρα. Επικρίνουν δηλαδή την κυβέρνηση, που συμπεριφέρεται αυθαίρετα και απαξιωτικά προς αυτήν, επικρίνουν που συμπεριφέρονται λαϊκίστικα και εμποδίζουν κάθε αλλαγή, επικρίνουν τους ΟΤΑ γιατί συχνότατα καταφεύγουν στις πελατειακές σχέσεις και τον κομματισμό και δεν ξεχνούν τους ακραίους συνδικαλιστές του χώρου, επισημαίνοντας τη ροπή τους προς τον «τσαμπουκά» και τη βία, προκειμένου να διατηρήσουν μικροσυμφέροντα σε βάρος του γενικού συνόλου.

Το δεύτερο θετικό σημείο της παρέμβασης είναι ότι οι δήμαρχοι που υπογράφουν το κείμενο υποσχόνται άμεσα πρωτοβουλίες και προτάσεις για τη βελτίωση της καθημερινότητας στους δήμους, αλλά και για εναλλακτικές πηγές εσόδων. Ουσιαστικά, δηλαδή, δεν πρόκειται για εκδήλωση διαμαρτυρίας, αλλά για πολιτική κίνηση και μάλιστα από παράγοντες που ασκούν διοίκηση και βρίσκονται σε συνεχή και πιο άμεση επαφή με συγκεκριμένα προβλήματα, κυρίως ποιότητας ζωής, που απασχολούν τους πολίτες σε μεγάλες πόλεις, όπου κατοικεί όμως και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της χώρας. Αρκεί να μην πρόκειται για πυροτέχνημα ενόψει περιφερειακών εκλογών το 2014, κάτι που δεν φαίνεται πιθανό κρίνοντας από τις υπογραφές…

Στην Ελλάδα δεν έχει συνειδητοποιηθεί πλήρως πόσο σημαντικός μπορεί να είναι ο ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης για τη ζωή των πολιτών. Από την άλλη πλευρά, λίγοι δυστυχώς είναι οι δημοτικοί άρχοντες που αντιλαμβάνονται το δικό τους ρόλο. Ότι βρίσκονται εκεί για να κάνουν «λάντζα» χάριν της κοινωνίας και της δημόσιας ζωής, όχι «υψηλή πολιτική». Με αυτήν την έννοια, αν η παρέμβαση των πέντε δημάρχων πάρει τη μορφή κινήματος, όχι αντιπάλου της κεντρικής διοίκησης, αλλά σε συνεργασία με αυτήν, δεν αποκλείεται να οδηγήσει στον εμπλουτισμό της πολιτικής σκηνής με νέα πρόσωπα και δυνάμεις που δεν θα είναι προϊόντα κομματικού σωλήνα, αλλά τριβής με πραγματικά προβλήματα.

*Δημοσιογράφου

___________________________________________

Το άρθρο του Άγγελου Στάγκου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» την Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013.

Advertisement

Οι ανεπάρκειες της δημόσιας διοίκησης και της αυτοδιοίκησης

Οι αλλαγές στη δημόσια διοίκηση και την αυτοδιοίκηση, αν και είναι αναγκαίες, ετεροχρονίζονται διαρκώς. Το κράτος θεωρείται η ιερή αγελάδα, την οποία δεν θέλει να πειράξει κανείς. Κι αυτό γιατί αντιμετωπίζεται από όλους, κόμματα και συνδικαλιστικές ηγεσίες, ως η μεγάλη δεξαμενή από την οποία αντλούν την πολιτική τους πελατεία.

Η υπερτροφική, σπάταλη και αναποτελεσματική δημόσια διοίκηση και αυτοδιοίκηση προστατεύονται από την πολιτική τάξη για λόγους κομματικού συμφέροντος. Στην περίπτωση αυτή, το δημόσιο συμφέρον περνά σε δεύτερο πλάνο. Όλοι το επικαλούνται, αλλά κανείς δεν νοιάζεται πραγματικά για αυτό.

Οι αντιδράσεις που προκαλούνται για τις επιχειρούμενες αλλαγές στον δημόσιο τομέα και στην αυτοδιοίκηση, καταλήγουν στην υπεράσπιση των σημερινών δομών και υπηρεσιών, οι οποίες, κατά κοινή ομολογία, κρίνονται αναποτελεσματικές και ανεπαρκείς.

Όλοι πλέον γνωρίζουμε ότι το μείζον πρόβλημα της χώρας είναι η απουσία ενός σύγχρονου, παραγωγικού και αναποτελεσματικού κράτους. Πλάι σε αυτό και παράλληλα με αυτό, έχουμε δει να λειτουργεί ως καρικατούρα της κρατικής διοίκησης ο θεσμός της τοπικής αυτοδιοίκησης. Τα προβλήματα που αυτή αντιμετωπίζει δεν οφείλονται μόνο στην έλλειψη πόρων. Πρωτίστως, έχουν δημιουργηθεί από τις στρεβλώσεις και τις μονομέρειες που χαρακτηρίζουν αυτόν τον θεσμό.

Μολονότι οι εκπρόσωποι της πολιτικής τάξης, της αυτοδιοίκησης και των συνδικαλιστικών οργανώσεων αντιδρούν στις επιχειρούμενες αλλαγές, αποκαλυπτικά είναι τα ευρήματα των πρόσφατων δημοσκοπήσεων. Οι πολίτες, στην πλειονότητά τους, αντιλαμβάνονται την ανάγκη αλλαγών στην κεντρική διοίκηση και στην αυτοδιοίκηση, περιφερειακή και τοπική.

Μάλιστα αξιοσημείωτο είναι ότι υπέρ των δραστικών αλλαγών στο δημόσιο, ακόμη και υπέρ των απολύσεων, εμφανίζονται οι μισοί περίπου ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, τη στιγμή μάλιστα που η ίδια η ηγεσία του αρνείται τις αλλαγές αυτές. Επίσης χαρακτηριστική είναι και η περίπτωση των ψηφοφόρων της ΔΗΜΑΡ, οι οποίοι κατά τα 2/3 συνηγορούν στη διαθεσιμότητα, στην κινητικότητα, ακόμη και στις απολύσεις, όταν γνωρίζουμε ότι και σε αυτό το κόμμα η πολιτική του ηγεσία δίνει μάχες οπισθοφυλακής για τη διατήρηση των κεκτημένων.

Στις αντιδράσεις των εργαζομένων στη διοίκηση και την αυτοδιοίκηση αναφέρεται το άρθρο του συντοπίτη μας και μέλους της Οικολογικής Κίνησης Πολιτών Σαρωνικού Λαυρεωτικής, κ. Γιώργου Πανταγιά, με τίτλο «O φόβος της αλλαγής», το οποίο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΤΟ ΕΘΝΟΣ» την Παρασκευή 19 Ιουλίου 2013.

Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύουμε στο ιστολόγιό μας, κρίνοντάς το ενδιαφέρον.

O φόβος της αλλαγής

Παρασκευή 19 Ιουλίου 2013

   του Γιώργου Πανταγιά*

Οι συζητήσεις και οι αντιδράσεις που προκάλεσε το πολυνομοσχέδιο ήταν αρκετά αποκαλυπτικές. Δεν επιβεβαίωσαν μόνο την προχειρότητα με την οποία η κυβέρνηση αντιμετώπισε το καίριο αυτό ζήτημα. Ταυτόχρονα, έδειξε τις ισχυρές αντιστάσεις που εκδηλώνονται στη δημόσια διοίκηση και την αυτοδιοίκηση όταν τίθεται ζήτημα αλλαγών στις δομές και στις λειτουργίες τους.

Τρία χρόνια τώρα βλέπουμε ότι στη χώρα μας μπορούν να γίνουν τα πάντα: να μπει μαχαίρι στους μισθούς και στις συντάξεις, να αποδομηθεί το υποτυπώδες κράτος πρόνοιας που υπήρχε,  να καταργηθούν τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, να δεχόμαστε τις συνεχείς φοροεπιδρομές, να αδιαφορούμε μπροστά στο ενάμισι εκατομμύριο ανέργους.

Εκείνο όμως που αρνούμαστε είναι να αλλάξουμε το αντιπαραγωγικό, σπάταλο και αναποτελεσματικό μοντέλο διοίκησης και αυτοδιοίκησης, τη στιγμή που γνωρίζουμε ότι αυτό μας οδήγησε στη χρεοκοπία. Το αντιμετωπίζουμε ως ταμπού, το προστατεύουμε ως κόρην οφθαλμού. Ανεχόμαστε την ανεπάρκεια και την αντιπαραγωγικότητά του, την αναξιοκρατία και την παροχή χαμηλής ποιότητας υπηρεσιών.

Όποιες αλλαγές έχουν επιχειρηθεί, έμειναν μετέωρες. Κι αυτό γιατί από τη μια η πολιτική τάξη, φοβούμενη το κόστος, δεν θέλει να έρθει σε αντίθεση με την κομματική της πελατεία. Από την άλλη, οι εργαζόμενοι δεν θέλουν να χάσουν τη βόλεψή τους. Η αλλαγή τους φοβίζει. Συμφιλιωμένοι με τις παθογένειες του συστήματος, το υπερασπίζονται σθεναρά. Ωστόσο, και οι μεν και οι δε είναι ανεπανόρθωτα εκτεθειμένοι, γιατί στη συνείδηση της κοινής γνώμης είναι οι συνήγοροι  αναχρονιστικών και πελατειακών δομών.

Η έξοδος από την κρίση προϋποθέτει τη θεμελίωση ενός νέου μοντέλου διοίκησης και αυτοδιοίκησης. Αυτό δεν θα επιτευχθεί με ευνουχισμένες πολιτικές και μερεμέτια, ούτε με λογικές μέσου όρου. Η δημοσιονομική εξυγίανση, αν δεν συνδυαστεί με πραγματικές αλλαγές και τομές σε όλες τις πολιτικές υποδομές της χώρας, θα μας οδηγήσει σε οικονομική και κοινωνική έρημο.

Τις συνέπειες του λαϊκισμού και του κρατισμού τις λουστήκαμε. Όσο η πολιτική τάξη, αλλά και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, δίνουν μάχες οπισθοφυλακής, τόσο θα υπολείπονται των πραγματικών αναγκών της χώρας και της οικονομίας.

 

---

* Προέδρου & Δ/νοντος Συμβούλου της εταιρείας POLITY AE

Μια διαφορετική φωνή στο χώρο της αυτοδιοίκησης

Η νέα πολιτική παρέμβαση των πέντε δημάρχων είναι αναμφίβολα αξιόλογη. Δείχνει ότι στο χώρο της αυτοδιοίκησης υπάρχουν αξιόλογες φωνές που επιζητούν την απεξάρτηση του θεσμού από την αναποτελεσματικότητα, τη γραφειοκρατία, την αδιαφάνεια.

Ο κομματικός εναγκαλισμός των δήμων τούς έχει μετατρέψει σε βραχίονες κομματικών και προσωπικών επιδιώξεων. Η εμμονή τους να μην θέλουν να αλλάξει τίποτα και να θεωρούν τη λειτουργία των δήμων επαρκή και χρήσιμη για τους πολίτες, μάλλον είναι αποτέλεσμα πολιτικής τύφλωσης και όχι αντικειμενικής αξιολόγησης.

Όπως έχουμε υποστηρίξει και σε προηγούμενη μας ανάρτηση, η αυτοδιοίκηση σήμερα, στην πλειονότητά της, είναι καρικατούρα της κρατικής διοίκησης. Η έλλειψη πόρων δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση τον τρόπο που λειτουργούν οι περισσότεροι δήμοι.

Άλλωστε, όλοι γνωρίζουμε την κατασπατάληση χρημάτων που γίνεται, προκειμένου να στηριχθούν άσκοπες και ανώφελες ενέργειες και πρωτοβουλίες, οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν εξυπηρετούν την τοπική ανάπτυξη. Το μόνο που θέλουν να εξυπηρετήσουν είναι οι προσωπικές επιδιώξεις και σκοπιμότητες των δημάρχων και των δημοτικών αρχών.

Οι πρόσφατες εκθέσεις του επιθεωρητή δημόσιας διοίκησης και αυτοδιοίκησης για τα κρούσματα αδιαφάνειας και συναλλαγής που εμφανίζονται σε πολλούς δήμους, είναι αποκαλυπτικές.

Αξιολογώντας ως πολλαπλά ενδιαφέρουσα τη νέα παρέμβαση των δημάρχων Γ. Καμίνη, Γ. Μπουτάρη, Γ. Δημαρά, Φ. Φίλιου και Π. Σκοτινιώτη, την αναδημοσιεύουμε στο ιστολόγιό μας.

Μεταρρυθμίσεις, διαφάνεια, αποτελεσματικότητα

Κείμενο παρέμβασης πέντε δημάρχων

Οι δήμαρχοι Αθηναίων, Θεσσαλονίκης, Πατρέων, Ιωαννιτών και Βόλου, με αφορμή το Συνέδριο της ΚΕΔΕ στα Γιάννενα, αποφάσισαν από κοινού να δώσουν στη δημοσιότητα το παρόν κείμενο ως συμβολή σε μια δημόσια συζήτηση για το παρόν και το μέλλον της Αυτοδιοίκησης. Το κείμενο αποτελεί συνέχεια αντίστοιχης παρέμβασης των 5 Δημάρχων έπειτα από συνάντησή τους στη Θεσσαλονίκη στις 16ης Σεπτεμβρίου 2011.

Το περιεχόμενο του κειμένου έχει ως εξής:

«Οι πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές των τελευταίων ετών στην Ελλάδα οδήγησαν σταδιακά στη δημιουργία τοπικών πλειοψηφικών κοινωνικών ρευμάτων, που στις δημοτικές εκλογές του 2010 ανέδειξαν σε μερικούς από τους μεγαλύτερους δήμους της χώρας παρατάξεις και δημάρχους με κυρίαρχα τα χαρακτηριστικά της κοινωνίας των πολιτών.

Οι παρατάξεις αυτές, μετά την εμπειρία δυόμισι χρόνων συμμετοχής τους στη διοίκηση των δήμων με το νομοθετικό πλαίσιο του «Καλλικράτη», διατηρούν τα χαρακτηριστικά ανοιχτών, συμμετοχικών και προοδευτικών κινήσεων της κοινωνίας των πολιτών και αισθάνονται δικαιωμένες για την πλουραλιστική και μεταρρυθμιστική φυσιογνωμία τους. Η φυσιογνωμία τους αυτή τις διαφοροποιεί από αμιγώς κομματικές παρατάξεις, η πορεία των οποίων διαγράφεται φθίνουσα σε εθνικό και σε τοπικό επίπεδο.

Οι αρχές

Πιστεύουμε ότι αυτό που δικαιώνεται είναι η βασική αρχή για την ελεύθερη έκφραση απόψεων, οι διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες των οποίων δεν αναιρούν την αποτελεσματικότητα και τη συλλογικότητα των παρατάξεών μας. Η συλλογικότητα αυτή είναι δυνατή, γιατί εδράζεται σε μια κοινή πλουραλιστική πολιτική φιλοσοφία, στις προγραμματικές αρχές της αυτοτέλειας της αυτοδιοίκησης, της αποφυγής του κυβερνητικού και κομματικού εναγκαλισμού και των πρακτικών του πελατειακού κράτους, ενώ η ώσμωση επιτυγχάνεται με τη διαβούλευση και τη σύνθεση.

Οι δεσμευτικές αρχές μας για γενναίες μεταρρυθμίσεις, για μεγαλύτερη διαφάνεια και αποτελεσματικότητα στη διοίκηση του Δήμου, η λογική εξυπηρέτησης του πολίτη ως προτεραιότητα, δεν αποτελούν πλέον μόνο προγραμματικές διακηρύξεις. Είναι θέσεις που στηρίχτηκαν και στηρίζονται στην πράξη από την πολιτική των παρατάξεών μας στις διοικήσεις των αντίστοιχων δήμων. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι δουλειά μας είναι να προσφέρουμε ουσιαστικές υπηρεσίες στους δημότες και ότι πρωταρχική υποχρέωση της διοίκησης είναι η γρήγορη και αποτελεσματική εξυπηρέτηση του πολίτη.

Οι προτεραιότητες

Η βαθιά και παρατεταμένη κρίση, που εξακολουθεί να διαβρώνει τον κοινωνικό ιστό των τοπικών κοινωνιών, καθώς η φτώχεια και η ανεργία τείνουν να διαχέονται σε όλο και περισσότερα στρώματα, μεταβάλλει άρδην τον ρόλο και τις προτεραιότητες της αυτοδιοίκησης. Το υφιστάμενο δίχτυ κοινωνικής προστασίας είναι επείγουσα ανάγκη να γίνει πιο ισχυρό και αποτελεσματικό, αν θέλουμε να διατηρήσουμε μια συνεκτική τοπική κοινωνία και να αντιμετωπίσουμε τον κίνδυνο του κοινωνικού αποκλεισμού.

Έχει αποδειχτεί ότι το κράτος δεν είναι ικανό να διεκπεραιώσει αυτό το έργο. Είναι απόμακρο, απρόσωπο, δυσκίνητο, γραφειοκρατικό, πελατειακό και, άρα, αναποτελεσματικό. Το ηθικό και πολιτικό καθήκον της κοινωνικής προστασίας και αλληλεγγύης μόνον η αυτοδιοίκηση είναι σε θέση να το αναλάβει και ιδιαίτερα οι δήμοι, γιατί διαθέτουν τα χαρακτηριστικά της εύκολης προσβασιμότητας, της εγγύτητας, της ευελιξίας και της δυνατότητας να φτάσουν στα σπίτια, στα άτομα και στις οικογένειες που έχουν ανάγκη.

Τα πολιτικά στελέχη και οι υπηρεσίες των δήμων μας κάνουν ό,τι μπορούν σε μια περίοδο όπου οι πόροι μειώνονται δραματικά είτε γιατί το κράτος τους περικόπτει κάθε τόσο είτε γιατί πολλοί δημότες μας δεν έχουν πια χρήματα ώστε να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Εμείς, οι διοικήσεις των δήμων δεν δικαιούμαστε να ισχυριστούμε ότι είμαστε ικανοποιημένοι όσο θα υπάρχει έστω και ένας ανήμπορος άνθρωπος που έχει ανάγκη, που δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς κοινωνική προστασία.

Οφείλουμε να γίνουμε ακόμη αποτελεσματικότεροι, να αξιοποιήσουμε με καλύτερο τρόπο τις υπάρχουσες δομές, να εξορθολογίσουμε ακόμη περισσότερο τη δράση μας, να αναζητήσουμε περισσότερους εξωτερικούς πόρους, να επιχειρήσουμε ευρύτερες συνεργασίες με τις τοπικές κοινωνίες των πολιτών, να συνεργαστούμε με όμορους δήμους για καλύτερα αποτελέσματα, να δημιουργήσουμε ισχυρότερα δίκτυα κοινωνικής προστασίας και αλληλεγγύης για τους αδύναμους συνδημότες μας.

Ταυτόχρονα, είμαστε υπέρ της ανάπτυξης, που δεν βασίζεται στον δανεισμό και στη σπατάλη αλλά στα ανταγωνιστικά μας πλεονεκτήματα. Έτσι, οι παρατάξεις μας τάσσονται υπέρ μιας βιώσιμης ανάπτυξης με σεβασμό στο περιβάλλον, υπέρ του πλούτου μιας – απελευθερωμένης από τα παραδοσιακά εθνικά στερεότυπα- πολιτισμικής κληρονομιάς, που χρειάζεται να προβληθεί περισσότερο και να συμβάλει στην τοπική οικονομική άνθηση.

Παράλληλα, στηρίζουμε όχι μόνο την αποδοχή της διαφορετικότητας αλλά και την ανάδειξή της ως πολιτισμικής έκφρασης και ως συγκριτικού πλεονεκτήματος μιας δεκτικής και ανοιχτής κοινωνίας πολιτών και είμαστε σθεναρά αντίθετοι σε κάθε μορφή διακρίσεων. Το εγχείρημα για ανοιχτές, ανεκτικές και εξωστρεφείς πόλεις βασίστηκε κατά κύριο λόγο στη φυσιογνωμία των παρατάξεών μας για αποδοχή της πολύχρωμης πολιτισμικής κληρονομιάς, της πολυπολιτισμικότητας και της διαφορετικότητας. Οι δράσεις αυτές ικανοποιούν τις προγραμματικές διακηρύξεις μας και επιβεβαιώνουν στην πράξη την ιδεολογική και πολιτική μας αντίθεση στον ρατσισμό, στη βία, στην ξενοφοβία και στον εθνικισμό.

Όσον αφορά τον σωστό τρόπο διοικητικής λειτουργίας, οφείλουμε, -όπως στις υπόλοιπες ανεπτυγμένες κοινωνίες- να υπερασπιστούμε τις αρχές της Σύγχρονης Δημόσιας Διοίκησης, της διαφάνειας και της αξιοκρατίας, παρότι σε αυτές τις αρχές αντιστέκονται σθεναρά νεποτιστικές, πελατειακές και προσωποκεντρικές προσεγγίσεις της διαχείρισης των κοινών. Η εμπειρία συμμετοχής στη διακυβέρνηση των Δήμων μάς πείθει ακόμη περισσότερο ότι είχαμε δίκιο να αντισταθούμε στην παραδοσιακά κομματική και ρουσφετολογική διαχείριση της Τ.Α.

Οι δημοτικές παρατάξεις μας και η Διοίκηση δεν απευθύνονται απλώς στους δημότες αλλά τούς κάνουν κοινωνούς των πολιτικών τους και συνεργαζόμαστε στενά με τοπικές κινήσεις πολιτών. Οικολογικές οργανώσεις, ομάδες κοινωνικής παρέμβασης και ευαισθησίας για διάφορα προβλήματα, ομάδες μεταναστών, ΜΚΟ, εθελοντικοί φορείς συμμετέχουν ενεργά, συνεργάζονται και συνεπικουρούν τον Δήμο στο έργο του μετουσιώνοντας σε πράξη τις προγραμματικές ιδέες για κινητοποίηση και συμμετοχή της τοπικής κοινωνίας των πολιτών.

Οι παραπάνω κοινές αρχές και ιδέες μας συνοψίζουν τη μεταρρυθμιστική και προοδευτική φυσιογνωμία των παρατάξεών μας. Επιπλέον, η θεμελιώδης θέση μας υπέρ ενός πολυεπίπεδου και ανοιχτού διαλόγου, απαλλαγμένου από ιδεοληψίες, στενότητες, τοπικισμούς, ξενοφοβία και εθνολαϊκιστικούς μύθους, συνηγορεί υπέρ μιας φιλοσοφίας που επιδιώκει τη συνεννόηση σε τοπικό, εθνικό αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Πιστεύουμε βαθιά σε συλλογικούς θεσμούς και επιδιώκουμε, στη βάση της ισοτιμίας και του αμοιβαίου σεβασμού, συμπράξεις, πολιτικές συμμαχίες, συμμετοχή σε τοπικά και υπερτοπικά δίκτυα κ.τ.λ., που προάγουν την καλόπιστη συνεργασία και την ειλικρινή συνεννόηση αλλά και παράγουν πολιτικά αποτελέσματα, συγκροτούν πλειοψηφικά ρεύματα και προωθούν την ηγεμονία των προοδευτικών αντιλήψεων της κοινωνίας των πολιτών.

Αυτό το κείμενο ενσυνείδητα δεν αναφέρεται στα ζέοντα προβλήματα της αυτοδιοίκησης, που συζητούνται στο πλαίσιο του συνεδρίου της ΚΕΔΕ. Αποτελεί, δυόμισι χρόνια μετά την εκλογή μας στη διοίκηση των δήμων μας, μια επαναβεβαίωση των όσων είχαμε υπογράψει το 2011 σε ένα αντίστοιχο κείμενο.  Όπως και τότε, δηλώνουμε ότι η σύμπτωσή μας σε μια σειρά αξιών, αρχών και επιλογών σηματοδοτεί ένα κοινό πεδίο πολιτικής και κοινωνικής συναντίληψης, δεν αποσκοπεί στη συγκρότηση παράταξης ούτε επιδιώκει προσωπικούς στόχους.

Στη δύσκολη συγκυρία που περνά η χώρα, η Αυτοδιοίκηση οφείλει να καινοτομήσει, να αποκαταστήσει σχέσεις εμπιστοσύνης με τις τοπικές κοινωνίες, να στηρίξει με αποφασιστικό τρόπο τις δομές και τις υπηρεσίες κοινωνικής προστασίας και αλληλεγγύης και να αποτελέσει πόλο δημοκρατικής ανασυγκρότησης, κοινωνικής ευθύνης και μεταρρυθμιστικής προοπτικής».

Γιώργος Καμίνης, δήμαρχος Αθηναίων
Γιάννης Μπουτάρης, δήμαρχος Θεσσαλονίκης
Γιάννης Δημαράς, δήμαρχος Πατρέων
Φίλιππος Φίλιος, δήμαρχος Ιωαννιτών
Πάνος Σκοτινιώτης, δήμαρχος Βόλου

Το στοίχημα του Αλέξη Τσίπρα

Η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα συνιστά μια νέα πολιτική πραγματικότητα. Κανείς δεν μπορεί ακόμη να προβλέψει αν αυτή η εξέλιξη συμβάλει στην βίαιη ωρίμανσή του, όπως χαρακτηριστικά υποστηρίζει ο βουλευτής του Γιάννης Δραγασάκης. Το βέβαιο είναι ότι το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης προσπαθεί να συγχρονίσει το βηματισμό του, αντιλαμβανόμενο ότι το κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον μέσα στο οποίο κινείται σήμερα καθιστά επιτακτική την ανάγκη προσαρμογής του στα νέα δεδομένα.

Το στοίχημα αυτό καλείται να κερδίσει ο Αλέξης Τσίπρας, γνωρίζοντας ότι οι σημερινές ανάγκες του ΣΥΡΙΖΑ είναι εντελώς διαφορετικές από αυτές που είχε να αντιμετωπίσει ένα χρόνο πριν. Η αποσαφήνιση της πολιτικής του, σε συνδυασμό και με την υπέρβαση των παιδικών του ασθενειών, είναι βασική προϋπόθεση για τη διατήρηση, αλλά και την περαιτέρω ενίσχυση της πολιτικής του επιρροής.

Η δημοσκοπική κάμψη που εμφανίζει την τελευταία περίοδο ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να έχει προβληματίσει την ηγεσία του. Καταλαβαίνει ότι η πανσπερμία απόψεων και οι διαμετρικά αντίθετες θέσεις υπονομεύουν την αξιοπιστία και τη φερεγγυότητά του.

Στις διεργασίες στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται το άρθρο του συντοπίτη μας και μέλους της Οικολογικής Κίνησης Πολιτών Σαρωνικού Λαυρεωτικής, κ. Γιώργου Πανταγιά, με τίτλο «Οι άγονες πολιτικές περιπέτειες του ΣΥΡΙΖΑ», το οποίο δημοσιεύθηκε στην οικονομική και πολιτική εφημερίδα «Η ΑΞΙΑ» το Σάββατο 13 Ιουλίου 2013.

Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύουμε στο ιστολόγιό μας, κρίνοντάς το ενδιαφέρον.

Οι άγονες πολιτικές περιπέτειες του ΣΥΡΙΖΑ

 

Σάββατο 13 Ιουλίου 2013

  του Γιώργου Πανταγιά*

Το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόσθεσε κάτι διαφορετικό στην πολιτική εικόνα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στην πραγματικότητα, δεν συνιστά τη γέννηση ενός νέου πολιτικού φορέα, ούτε συνοδεύτηκε από καινούργιες ιδέες και νέες προσεγγίσεις. Απλώς επικύρωσε την υπάρχουσα και γνωστή πολιτική φυσιογνωμία, που πάνω από έναν χρόνο τώρα έχει κατοχυρώσει ο χώρος αυτός. Ταυτόχρονα, επιβεβαίωσε την ύπαρξη διαφορετικών και διαμετρικά αντίθετων απόψεων στο εσωτερικό του.

Πάντως, γεγονός είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να αποκρυσταλλώσει την πολιτική και τη στρατηγική του. Το πρόβλημα αυτό δεν συνίσταται στην απουσία βούλησης, αλλά στις ενδογενείς αντιφάσεις που αυτός αντιμετωπίζει. Η αδυναμία του να συγκεράσει σε μια ενιαία και συνεκτική πολιτική τις απόψεις που τον διαπερνούν, δυσχεραίνει το εγχείρημα της ενοποίησής του.

Ως εκ τούτου, το πρόβλημά του δεν είναι οργανωτικό αλλά αμιγώς πολιτικό. Καταργώντας τις συνιστώσες, σε καμία περίπτωση δεν εξαλείφει τις πολιτικές που αυτές υποστήριζαν, οι οποίες έχουν εμποτίσει τον κομματικό και εκλογικό του κορμό. Η πανσπερμία των θέσεων αντανακλά τις αντινομίες και τις αντιφάσεις που χαρακτήριζαν το σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ από την πρώτη στιγμή της συγκρότησής του.

Είναι φυσικό το κατεξοχήν αντιμνημονιακό του στίγμα να καθορίζει την πολιτική του ταυτότητα και κατ’ επέκταση, τις θέσεις που υποστηρίζει το συγκεκριμένο κόμμα σε μια σειρά από καίρια ζητήματα της χώρας και της οικονομίας. Πάνω σε αυτή τη βάση θεμελιώνεται και εξαντλείται και ο πολιτικός του λόγος. Ακολουθώντας μια σκληρή αντιμνημονιακή στρατηγική έχει καταφύγει σε απολυτότητες, ξεχνώντας ότι την κρίση και τη χρεοκοπία δεν την προκάλεσαν τα μνημόνια.

Αναμφίβολα, αυτά είχαν δυσμενείς παρενέργειες, γιατί δεν έλαβαν καθόλου υπόψη τους τις ιδιαιτερότητές της και τα χαρακτηριστικά της χώρας και της ελληνικής οικονομίας, ήταν ξένες συνταγές. Η αποδέσμευσή μας από τις μνημονιακές υποχρεώσεις μπορεί να ακούγεται ωραία, τα ερωτήματα όμως που αυτή θέτει δεν έχουν αυτονόητες απαντήσεις.

Άλλωστε, η κυπριακή τραγωδία επιβεβαίωσε με τον καλύτερο τρόπο πόσο ανεδαφικές και επικίνδυνες είναι οι διακηρύξεις περί της δυνατότητας να ακολουθηθεί μια άλλη πολιτική. Γι’ αυτό και το δίλλημα που έθεσε ο Αλέξης Τσίπρας -μνημόνια ή ΣΥΡΙΖΑ-, αν δεν είναι πολιτικό και επικοινωνιακό πυροτέχνημα, είναι τουλάχιστον άστοχο, όταν αυτό δεν συνοδεύεται με τη διατύπωση μιας συγκεκριμένης και τεκμηριωμένης πολιτικής πρότασης.

Μέχρι σήμερα τουλάχιστον, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έχει καταφέρει να θεμελιώσει μια ρεαλιστική αντιπρόταση, πέρα από τις γενικόλογα και παντελώς ασαφή ευχολόγια. Διαβάζοντας τις θέσεις του για το συνέδριο, εύκολα διαπιστώνει κάποιος ότι αυτές -εσκεμμένα ή όχι- αγνοούν την ελληνική πραγματικότητα. Κινούνται στη σφαίρα του επιθυμητού, υπενθυμίζοντάς μας τις ξεχασμένες και ξεπερασμένες διακηρύξεις του ΠΑΣΟΚ στην αρχή της ίδρυσής του. Οι απόψεις του για την οικονομία, την Ευρωπαϊκή Ένωση, το τραπεζικό σύστημα, τις σχέσεις του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, τις δομές της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, παραπέμπουν σε μια άλλη πολιτική περίοδο. Αποπνέουν παρελθόν και πολιτική ναφθαλίνη.

Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει παγιδευμένος στις μονομέρειες και βεβαιότητές του, τόσο θα στερεί από τον εαυτό του τη δυνατότητα να ακολουθήσει μια δημιουργική πολιτική διεξόδου της χώρας από την κρίση. Αγνοώντας τη ζώσα πραγματικότητα, διολισθαίνει πολλές φορές σε πολιτικές που τον αποξενώνουν από ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις, υπονομεύοντας ταυτόχρονα την όποια κυβερνησιμότητα μπορεί να αποκτήσει.

Ο καταγγελτικός λόγος, οι ανέξοδες υποσχέσεις και προπαντός, η συμπόρευσή του με όλες εκείνες τις δυνάμεις που στην πραγματικότητα δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα στη χώρα, απομειώνουν τις δυνατότητές του και περιορίζουν το δυνάμει ακροατήριό του. Αξιοσημείωτη είναι η αδυναμία του να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά κέρδη, σε μια περίοδο που η κυβέρνηση –εξαιτίας των προωθούμενων μέτρων- εγκαλείται έντονα, προκαλώντας εστίες κοινωνικής έντασης και δυσαρέσκειας. Η δημοσκοπική του στασιμότητα επιβεβαιώνει με τον καλύτερο τρόπο τα όρια της ακολουθούμενης πολιτικής που έχει επιλέξει η ηγεσία του.

Στην ουσία ο ΣΥΡΙΖΑ καθίσταται συνήγορος ενός ξεπερασμένου, αναποτελεσματικού και υπερτροφικού δημόσιου τομέα. Ταυτίζοντας τις διαρθρωτικές αλλαγές, τις μεταρρυθμίσεις, τις αποκρατικοποιήσεις, την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας με μνημονιακές επιταγές, στερεί από τον εαυτό του τη δυνατότητα να λειτουργήσει ως προωθητική δύναμη. Ενοχοποιώντας αυτές τις πολιτικές όχι μόνο αυτοϋπονομεύεται, αλλά με την άρνησή του επιτρέπει στη Νέα Δημοκρατία και στο ΠΑΣΟΚ να αυτοεμφανίζονται ως οι δυνάμεις που θέλουν να αλλάξουν ένα κορεσμένο, ανεπαρκές και αναποτελεσματικό μοντέλο διοίκησης και οργάνωσης της χώρας και της οικονομίας.

Η δυστοκία του ΣΥΡΙΖΑ να εμφανιστεί ως φορέας αλλαγών σε μια χώρα που βυθίστηκε στην κρίση και στη χρεοκοπία, αλλά και ο εναγκαλισμός του με όλες εκείνες τις δυνάμεις που είναι οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί των σημερινών αδιεξόδων, τον οδηγούν σε άγονες πολιτικές περιπέτειες.

 

 

---

* Προέδρου & Διευθύνοντος Συμβούλου της εταιρείας POLITY AE

 

Με δημόσιο χρήμα χρηματοδοτούνται εκδηλώσεις της κακιάς ώρας

Ο καταχρεωμένος Δήμος Σαρωνικού οφείλει να κλείσει την στρόφιγγα

Φαίνεται ότι ο Δήμος Σαρωνικού μπήκε για τα καλά σε προεκλογική τροχιά. Ακολουθώντας την πεπατημένη, διοργανώνει, στηρίζει, χρηματοδοτεί, συμμετέχει σε διάφορες εκδηλώσεις. Μάλιστα, οι περισσότερες από αυτές είναι κακής ποιότητας, στερούνται σοβαρότητας, είναι για τα πανηγύρια.

Αδυνατώντας να επιδείξουν συγκεκριμένο έργο, οι δημοτικοί άρχοντες θεωρούν ότι προσφέροντας άρτο και θεάματα μπορούν να καλοπιάσουν τους πολίτες αποσπώντας την αποδοχή τους. Ξεχνούν όμως ότι αυτό που μένει και αυτό που τους συνοδεύει είναι η ανυπαρξία ουσιαστικού έργου και χειροπιαστών αποτελεσμάτων για τα μικρά και μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Δήμος Σαρωνικού.

Η πρόκληση είναι ότι ένας καταχρεωμένος δήμος χρηματοδοτεί χωρίς κανένα κριτήριο κάθε καρυδιάς καρύδι, ικανοποιώντας τις ιδιοτέλειες και τις φιλοδοξίες τού κάθε παράγοντα και παραγοντίσκου.

Ας το αντιληφθούν έστω και τώρα, όλοι εκείνοι που υποδύονται τους δημοτικούς άρχοντες, ότι καμία φεστιβαλίζουσα εκδήλωση -πολιτιστικού ή άλλου περιεχομένου- δεν πρόκειται να κρύψει τη γύμνια τους. Αν επιμένουν στην κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος, να ξέρουν ότι θα βρουν μπροστά τους όλους εκείνους τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, με πρώτο και καλύτερο τον επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης και Αυτοδιοίκησης, κ. Ρακιντζή.

Δεν νοείται να χρηματοδοτούνται με λεφτά του δήμου εκδηλώσεις, ακόμη και εκδόσεις διαφόρων παραγοντίσκων, οι οποίες έχουν μηδενική χρησιμότητα, γιατί ο κάθε δήμαρχος και ο κάθε αντιδήμαρχος θέλει να κάνει από τώρα προεκλογική καμπάνια. Δεν νοείται να μοιράζουν ασύστολα δημόσιο χρήμα, έχοντας ως μοναδικό σκοπό την επανεκλογή τους και τη διεκδίκηση δημοτικών αξιωμάτων.

Στο άθλιο αυτό παιχνίδι συμμετέχει και η Περιφέρεια Αττικής, η οποία νομίζει ότι τα οικονομικά της είναι προσωπικός κουμπαράς του περιφερειάρχη και του κάθε αντιπεριφερειάρχη.

Το πελατειακό καλαμπούρι να χρηματοδοτούμε ανύπαρκτους συλλόγους, που δεν έχουν να επιδείξουν κανένα ουσιαστικό έργο, πρέπει να τελειώνει. Το μεγάλο φαγοπότι με τους συλλόγους δεν εκθέτει μόνο τους παράγοντές τους, αλλά και τον ίδιο τον δήμο.

Μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ τι;

Η αποσύνθεση της Κεντροαριστεράς είναι το νέο δεδομένο στην πολιτική ζωή της χώρας μας. Η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ δείχνει ότι ο χώρος αυτός στερείται πολιτικής έκφρασης. Η εμφάνιση της ΔΗΜΑΡ δεν ενέχει τις προϋποθέσεις εκπροσώπησης μιας ευρύτερης κεντροαριστερής παράταξης. Το κενό που δημιουργείται αναδεικνύει τη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ ως δύο κεντρικούς πόλους.

Το πολιτικό σύστημα του τόπου έχει ανάγκη από μια ισχυρή παρουσία ανάμεσα στις δύο αυτές πολιτικές δυνάμεις. Μεταξύ της Δεξιάς και της Αριστεράς είναι ζωτική ανάγκη να υπάρχει ένας άλλος πόλος, στον οποίο θα συνασπίζονται οι δυνάμεις της Κεντροαριστεράς και της αποκαλούμενης Σοσιαλδημοκρατίας.

Στην ανάγκη αυτή αναφέρεται το άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» στις 30 Μαΐου 2013. Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύουμε στην ιστοσελίδα μας, γιατί οι απόψεις και οι κρίσεις που διατυπώνει είναι πολλαπλώς ενδιαφέρουσες.

Το 63%

Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

 του Γιάννη Πρετεντέρη

Σήμερα θέλω να κάνω μια προσωπική εξομολόγηση.

Ανήκω κι εγώ στο 63% των Ελλήνων που (σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση της GPO) επιθυμούν να υπάρχει μια «ισχυρή πολιτική δύναμη μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ».

Ο λόγος είναι αυτονόητος. Το 63% των συμπολιτών μας (και ανεξάρτητα του τι ψηφίζει ο καθένας) δεν κρίνει θετικά τη συρρίκνωση της πολιτικής σε μια αναμέτρηση «λαϊκής Δεξιάς» και «ριζοσπαστικής Αριστεράς» – ρεύματα απολύτως σεβαστά αλλά προφανώς ανεπαρκή στη διαχείριση των δημόσιων πραγμάτων…

Η άποψη του 63% αποτελεί άλλωστε την κυρίαρχη τάση στον ευρωπαϊκό χώρο.

Καλώς ή κακώς, μετά την καταστροφική δράση των δύο άκρων, οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες προσδιορίζονται εδώ και εβδομήντα χρόνια ως «Δημοκρατίες του Κέντρου».

Αποτελούν δηλαδή συστήματα μετριοπάθειας, μεταρρυθμίσεων, συναινέσεων και συνθέσεων.

Ως εκ τούτου προϋποθέτουν μια πολιτική διαχείρισης στην οποία η λογική προέχει της ιδεολογίας. Και την οποία ούτε η «λαϊκή Δεξιά» ούτε η «ριζοσπαστική Αριστερά» μπορούν να υπηρετήσουν από μόνες τους.

Όλα αυτά αποτελούν βεβαίως κοινό τόπο. Για το λόγο αυτόν, η απάντηση που δίνει το 63% των Ελλήνων κινείται στα όρια του αυτονόητου.

Μόνο που το 63% διαπιστώνει ταυτοχρόνως και ένα πολιτικό κενό.

Εκδηλώνοντας την επιθυμία του για μια «ισχυρή πολιτική δύναμη» υπονοεί ότι η δύναμη αυτή σήμερα δεν υπάρχει κι ότι τον χώρο της δεν μπορούν ή δεν κατάφεραν να καλύψουν ούτε η ΝΔ ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ουδόλως ενδιαφέρει αν η δύναμη αυτή θα είναι το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ, η Ελιά, όλοι μαζί ή κάτι άλλο.

Ουδόλως ενδιαφέρει αν θα ηγούνται ο Βενιζέλος, ο Κουβέλης, ο Λοβέρδος, ή ο Μπομπ Σφουγγαράκης.

Εκ των πραγμάτων λοιπόν κάνουν τεράστια ζημιά όσοι καραγκιόζηδες προτάσσουν προσωπικούς λόγους, προσωπικές στρατηγικές, προσωπικές σκοπιμότητες ή προσωπικές εμπάθειες για να απαξιώσουν ό,τι έχει μείνει όρθιο μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.

Ακόμη περισσότερο όταν οι ίδιοι με την πολιτεία τους, την ανεπάρκειά τους, την αθλιότητά τους ή την «κηπουρική» τους έφεραν τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ πρόσωπο με πρόσωπο.

Τα υπόλοιπα θα τα βρει η Ιστορία.

Η οποία προς το παρόν με τη σταθεροποίηση των πραγμάτων και το ξεφούσκωμα του ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει χρόνο. Χρόνο πολύτιμο.

Της μείνει φυσικά να αποδείξει ότι ξέρει να αξιοποιήσει τον χρόνο που κέρδισε.

Διότι δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι η φύση και η πολιτική απεχθάνονται τα κενά, αλλά αυτό από μόνο του δεν λέει πολλά πράγματα.

Κι ως εκ τούτου, εκτός από το ευχέλαιο, καλά θα κάνουν να πάρουν και καμία γάτα.